تعطیلی مدارس از جمله بحثبرانگیزترین گزینهها برای کنترل بیماری همهگیر COVID-19 است، مقامات در این باره بحث میکنند که آیا این اقدام پیشگیرانه ارزش هزینههای بالقوه آموزشی، اجتماعی و عاطفی را دارد یا خیر.
محققان چینی کشف کردهاند که نگهداری دراز مدت کودکان در قرنطینه باعث ضعف در بینایی آنها میشود.
پدیدهای که از نظر پزشکی به آن نزدیکبینی میگویند، در حال حاضر یک مسئله نگرانکننده در کشورهای شرق آسیا است به طوری که چین را وادار کرده است که این موضوع را در سالهای اخیر به عنوان یک اولویت در نظر بگیرد.
یکی از برنامههای عمومی چین، آزمایش چشم سالانه برای دانش آموزان است. سیستم بر اساس یک فرآیند تشخیصی به نام عکسبرداری، رفلکسهای ناشی از نور را در هر چشم گرفته و به تکنسینها یک عکس از عیوب انکساری یا عدم انطباق در آناتومی مهم چشم میدهد.
محققان از سوابق عکسبرداری کودکان در 10 مدرسه ابتدایی شاندونگ که همه آنها در آغاز سالهای تحصیلی 2015 به بعد جمعآوری شده است، استفاده کردند.
با تعطیلی اجباری مدارس به علت شیوع ویروس کرونا در نیمه اول سال 2020، سال تحصیلی جدید به جای ماه سپتامبر، در ژوئن آغاز شد. اما با این وجود غربالگری معمول انجام شد و دید خوبی به متخصصان چشم و محققان نسبت به چشمان هزاران کودک شش تا 13 ساله داد.
پنج سال آزمایش متوالی، در مجموع نگاهی اجمالی به 389808 کره چشم در اختیار دانشمندان قرار داد.
تجزیه و تحلیل فراوانی عیوب انکساری در همه این چشمها، روند نسبتاً پایداری را از سال 2015 تا 2019 نشان داد که شاید اندکی تغییر به سمت نزدیکبینی داشت.
اما این تغییر در نتایج سال 2020 غیرقابل تصور بود، با یک جهش قابل توجه به ویژه در بین کودکان شش تا هشت ساله، در عیوبی که بیانگر نزدیکبینی هستند.
در حقیقت شیوع نزدیکبینی در بین کودکان شش ساله سه برابر بیشتر از سالهای قبل بود.
خیره شدن طولانی مدت به کتابها و صفحه نمایش در دوران قرنطینه میتواند علت این تغییر گسترده باشد.
محققان گزارش میدهند: "این تغییر چشمگیر در نزدیکبینی در هیچ دو سال متوالی دیگری مشاهده نشده است که علت آن احتمالاً وقوع غیر معمول قرنطینه در سال 2020 است."
این امکان نیز وجود دارد که برگزاری این غربالگری در ماه ژوئن به جای سپتامبر، همراه با تمام اقدامات احتیاطی مانند ماسک زدن و حفظ فاصله اجتماعی، به نوعی بر نتایج تأثیر گذاشته باشد.
اما تفاوتها در تمام سنین آزمایششده یکسان نبودند و این موضوع تاثیر عوامل مخدوش کننده را غیر محتمل میکنند.
اینکه چرا برخی سنین بیش از سایرین تحت تأثیر قرار گرفتهاند، کمی عجیب است. با توجه به اینکه برای کودکان کوچکتر به طور معمول تکالیف کمتری تعیین میشود، تفاوت ایجاد شده در مدت زمان خیره شدن آنها به صفحه نمایش برای توضیح آنچه رخ داده است، کافی نیست.
گذراندن وقت در خارج از منزل به عنوان یک عامل کمک کننده شناخته میشود، اما باز هم نمیتوان ادعا کرد که تفاوت زیادی بین مدت زمانی که کودکان 6 و 13 ساله در خارج از منزل سپری میکنند وجود دارد.
آنچه به نظر میرسد این است که کودکان شش ساله به سادگی پیشرفت میکنند و به همین دلیل نسبت به اثرات محیطی حساسیت بیشتری نشان میدهند. این امکان وجود دارد که با اعمال قرنطینه طولانیتر، حتی کودکان یزرگتر نیز به زودی با چالشهایی در بینایی خود روبرو شوند.
این تیم مینویسد: "در این صورت، دوره تغییر محیط ممکن است عامل اصلی گسترش نزدیکبینی باشد و کودکان کوچکتر نسبت به کودکان بزرگتر حساسیت بیشتری به تغییر محیط نشان میدهند. کودکان شش تا هشت ساله در حال تجربهی دوره مهمی در گسترش نزدیک بینی هستند."
این یک فرضیه است که برای تأیید به تحقیقات بیشتری نیاز دارد.
در هر صورت، نتایج به شدت حاکی از آن است که صرف زمان زیاد در خانه در طول دوران کودکی، خطرات تهدیدکنندهی بینایی ما را افزایش میدهد.
این بدان معنا نیست که ما به خاطر چشم فرزندانمان به بازگشایی مدارس نیاز داریم. در دوران همهگیری، باید همه تلاش خود را برای نجات جان انسانها از طریق قرنطینه در صورت لزوم، انجام دهیم.
اما دانستن اینکه چگونه قرنطینه میتواند بر رشد فرزندان ما تأثیر بگذارد، به این معنی است که ما میتوانیم اقداماتی برای کاهش تأثیر آن انجام دهیم.
محدود کردن زمان خیره شدن به صفحه نمایش، دور نگه داشتن دستگاهای دیجیتال تا فاصله نیم متری (حداقل 18 اینچ یا بیشتر) از صورت و در صورت امکان هر روز وقت گذراندن خارج از خانه، میتواند برای کاهش حداقل برخی از اثرات قرنطینه بر روی بینایی، کافی باشد.
کرونا به اندازه کافی به سلامت بشر آسیب وارد کرده است، بینایی ما نباید یک هزینهی دیگر باشد.
این تحقیق در JAMA Ophthalmology منتشر شده است.
# بیناییسنجی # ویروس کرونا # همهگیری # عیوب انکساری # نزدیک بینی # بینایی # قرنطینه